Ταβερνάκια,κουτουκάκια της Καισαριανής

Η Καισαριανή μας εκτός απ'την Ηρωϊκή Ιστορία της,έχει ιστορία και στις απολαύσεις της.Τα ταβερνάκια,κουτουκάκια,μεζεδοπωλεία κάθε λογής,ξεφυτρώνουν σε κάθε σοκάκι της...
και όχι μόνο στη πλατεία που είναι κατάμεστη από δαύτα!!!
Σας ανεβάζω μερικά που βρήκα ως πιο γουστόζικά στη διακόσμηση τους.Σύντομα θα σας βάλω κι άλλα.

''ΛΑΔΟΚΟΛΛΑ''
Υμητού 46, Καισαριανή 
Ψητά και μεζεδάκια, όλα στη λαδόκολλα. Απλή ταβέρνα με χαμηλές τιμές που προσελκύει κυρίως φοιτητές.

''ΡΑΚΑΚΙ''
πίσω απ'την κεντρική πλατεία Καισαριανής την πλατεία Παναγίτσας, σε μια περιοχή με πολλές ταβέρνες και μεζοδοπωλεία, δηλαδή με μεγάλο ανταγωνισμό και ποικιλία στις γεύσεις.
Για κρητικές νοστιμιές και άφθονη ρακή...
< η πρώτη ρακή - κέρασμα >

'' ΜΕΛΟΙΝΟ''
Ηρώων Πολυτεχνείου 163 & Νικομηδείας, Καισαριανή.
Μεζεδοπωλείο στολίδι κρυμμένο στα στενάκια της Καισαριανής...
Το μενού επιμελείται ο Νίκος Σταμέλος που τον φωνάζουν Μέλο 
εξ ου και «Μέλοινο»

''ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ'' 
πλατεία Καισαριανής.
Προσφέρει εκλεχτούς μεζέδες μας, καφέ ή ποτό το καλοκαίρι ρεμβάζοντας στη πλατεία και τους χειμερινούς μήνες μεταμορφώνεται σε ένα ζεστό και όμορφο μουσικό μεζεδοπωλείο!

By aggeliona*fb 

ΑΕΡΑΑΑΑ...Χρόνια πολλά

Στα δύσβατα της Λευτεριάς....

Σοκάκια να πατήσεις...

Πρέπει πρώτα σαν Έλληνας....

Εχθρούς να πολεμήσεις!!!

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40

Πάντα αναρωτιόμουνα...

Ήντα 'ναι πιό σπουδαίο...

Να 'χεις ψυχή η θέληση...

Ν' αλλάξεις το μοιραίο...

Απάντηση μου έδωσε...

Μόνο η ιστορία....

Αφού μιά χούφτα Έλληνες....

Άλλαξαν την πορεία...

Δεν ήταν οι πολεμιστές...

Μ' άτρωτες πανοπλίες...

Και κάτω απ' τη χλαίνη τους....

Είχαν κ' αυτοί φοβίες....

Δυό πράγματα βαστούσανε....

Κ' αυτά αρκούσαν μόνο...

Τη θέληση και τη ψυχή...

Για ν' αψηφούν τον πόνο!!!

 Ανδρέας Ανδρουλάκης

26/10 Άγιος Δημήτριος Θεσσαλονίκης

'' Να μην ξεχνάμε 26/10/1912 ο Ελληνικός στρατός μπαίνει στην Θεσσαλονίκη,πριν τους Βουλγάρους οι οποίοι ήταν έξω από την πόλη,αφού επικράτησε τελικά η Γνώμη του Βενιζέλου να κατευθυνθούν προς τη Θεσσαλονίκη και όχι του αρχιστράτηγου και διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο!!!''

ΕΝΟΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ

Ο  Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου

(Παναγίτσα)

Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου( Η Παναγίτσα μας) βρίσκεται κοντά στο άλσος του Σκοπευτηρίου και απέναντι από την πλατεία της Καισαριανής.

Η πρώτη λειτουργία έγινε εκεί την πρωτοχρονιά του 1929, στον σανιδένιο τότε ναό που είχε δημιουργηθεί, ενώ η ανέγερση του υπάρχοντος ναού ξεκίνησε το 1934 και εγκαινιάστηκε τελικά το 1960.

*************************
Ο Μητροπολιτικός Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου

 Ο Μητροπολιτικός Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου βρίσκεται στην διασταύρωση της οδού Κουκλουτζά με την λεωφόρο Υμηττού.

Πρόκειται για την πρώτη ενορία που δημιουργήθηκε στην περιοχή της Καισαριανής, το 1924, για να καλύψει τις ανάγκες των προσφύγων που εγκαταστάθηκαν εκεί μετά την Μικρασιατική  καταστροφή.

===============================

Ο  Ιερός Ναός Αγίων  Τριών Ιεραρχών

**********

 Ο Ιερός Ναός Αγίων Τριών Ιεραρχών βρίσκεται στο κέντρο μιας πυκνοκατοικημένης περιοχής της Καισαριανής,επί της οδού Τριών Ιεραρχών(18).

Πρόκειται για έναν περικαλλή ναό, βυζαντινού ρυθμού, του οποίου ο εσωτερικός αγιογραφικός διάκοσμος, βυζαντινής τεχνοτροπίας, η τάξη καί η ευπρέπεια δημιουργούν μιά ευχάριστη αίσθηση.

***************************************

Η  Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου

 Η Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, βρίσκεται λίγο έξω από την κατοικημένη περιοχή της Καισαριανής, ανηφορίζοντας την κεντρική λεωφόρο της Εθνικής Αντιστάσεως.

Στον χώρο της Ιεράς Μονής σώζονται παλιές τοιχογραφίες καθώς και μικρό θολωτό Ναΰδριο του 16ου αιώνα, και η μονή σήμερα λειτουργεί ως γυναικεία μοναστική κοινότητα.  

.

******************************

  

Αθλητικές εγκαταστάσεις

Οι εγκατεστημένοι στην Καισαριανή Μικρασιάτες πρόσφυγες ήταν, όπως προαναφέρθηκε, ζωντανοί άνθρωποι και, συνεπώς, δεν μπορούσαν να τους βάλουν κάτω τα τεράστια προβλήματα που αντιμετώπιζαν… Το επίσημο γήπεδο ποδοσφαίρου ήταν στην κάτω πλευρά του Σκοπευτηρίου και το ονόμαζαν "Κόροιβο" ενώ τα δοκάρια ήταν, συνήθως πέτρες.Από το 1924, κι ενώ οι πρόσφυγες αγωνίζονταν για την επιβίωση, εμφανίζονται οι πρώτοι ανεξάρτητοι σύλλογοι με ονομασίες, όπως: "Τίγρης", "Ανίκητος", "Αρμενική Ένωσις", "Ηρακλής" κ.ά. Ο πρώτος αθλητικός σύλλογος, που ιδρύθηκε επίσημα στην Καισαριανή, το 1927, από τη Φιλανθρωπική Αμερικανική Οργάνωση Near-East Relief, ήταν ο αθλητικός όμιλος με την ίδια επωνυμία Near-East. Την αξιόλογη αθλητική δραστηριότητα της Καισαριανής βοήθησε σημαντικά η δημιουργία του "Δημοσίου Πρότυπου Παιδικού Γυμναστηρίου"γνωστού ως "Near East".

(Αν ήταν λίγο πιο μεγάλη η φωτο από αριστερά,θα φαινόταν το μπαλκόνι του πατρικού μου,που βρίσκεται ακριβώς απέναντι απ' την πόρτα του μπάσκετ !!!) 

Παιδεία

Mετά από έντονες προσπάθειες πρωτολειτούργησε στα 1924-1925 το πρώτο σχολείο, γνωστό ως "παλιά σχολεία", κοντά στο Ρέμα του Ηριδανού. Ένα σχολείο που ήταν μια λύση εξαιρετικής ανάγκης ένα πλινθόκτιστο που έμοιαζε περισσότερο με παράγκα.Το 1929, ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποφάσισε να κατασκευάσει σχολείο στην Καισαριανή, με δωρεά της γυναίκας του Έλενας Βενιζέλου. Το νέο σχολείο ήταν δυναμικότητας 400 μαθητών και έφερε το όνομα της χορηγού, "Σχολείο Βενιζέλου".

Το Πειραματικό Ειδικό Σχολεί Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για το σχολείο που ιδρύθηκε στην Καισαριανή και εξυπηρετούσε άτομα με ειδικές ανάγκες (το σημερινό Eιδικό Πειραματικό Eιδικό Σχολείο) καθώς είναι το πρώτο στο είδος του που λειτούργησε στην Ελλάδα. Η λειτουργία του σχολείου αυτού εξακολουθεί μέχρι τις μέρες μας να προσφέρει εκπαίδευση στα άτομα με ειδικές ανάγκες και γι' αυτό θεωρείται ένα από τα σημαντικά έργα του μεσοπολέμου.

ο Μ.Δ.Δ.Ε. Καισαριανής βρίσκεται στην στη διεύθυνση Φιλαδελφείας 68 και Σολομωνίδου,δίπλα απ'τον κινηματογράφο Αιολία...

<Είναι και αυτό δίπλα απ'το σπίτι μου,το πατρικό>.

Στην είσοδο του σχολείου, έχει μια πινακίδα με μία φράση της Ρόζας Ιμβριώτη (1898 - 1977) η οποία αναφέρει:

'' Το έργο της προστασίας και της ειδικής αγωγής του αδύνατου παιδιού μεγαλώνει σε επιφάνεια και σε βάθος την ανθρώπινη ψυχή και υψώνει την στάθμη της ανθρωπότητας''

  

Δρόμοι - συγκοινωνία

Μεταφορικά μέσα τα λατρευτά αμαξάκια.

  

Οι χωματένιοι δρόμοι παρέμειναν για αρκετά χρόνια, όπως και η προβληματική συγκοινωνία. Η λεωφόρος, ο κεντρικός δρόμος του συνοικισμού ασφαλτοστρώθηκε αρχικά μέχρι την πλατεία Αναγέννησης, στα μέσα της δεκαετίας του 1930.Το υπόλοιπο, όμως, τμήμα του συνοικισμού καθυστέρησε πολύ οι βασικοί δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν βαθμιαία από το 1950 και έπειτα. Χαρακτηριστικό της άθλιας κατάστασης που επικρατούσε είναι ένα άρθρο της εφημ. "Προσφυγικός κόσμος" που δημοσιεύθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1927. "Με την παραμικρή βροχή η Λεωφόρος Υμηττού, από του τέρματος του τραμ 12 μέχρι του συνοικισμού Καισαριανής, γίνεται τελείως αδιάβατος". Στις 4 Δεκεμβρίου 1927, η ίδια εφημερίδα έγραφε: "οι δρόμοι Ευτυχίδου, Χρεμωνίδου και η κατ' ευφημισμόν Λεωφόρος Υμηττού γίνονται αδιάβατοι, όταν βρέχει, γεμάτοι λάσπες και λακκούβες. Επίσης, η είδηση ότι η τροχιοδρομική γραμμή Παγκρατίου θα επεκταθεί μέχρι των συνοικισμών Βύρωνος και Καισαριανής, χαροποίησε τους ενδιαφερομένους και, κυρίως, τους Καισαριανιώτες που στερούνται ομολογουμένως". Τέλος, ένα άλλο δημοσίευμα της ίδιας εφημερίδας στις 26 Οκτωβρίου 1930 μας πληροφορεί ότι οι κάτοικοι Καισαριανής - Υμηττού διαμαρτυρήθηκαν στο Υπουργείο Συγκοινωνίας για την άθλια συγκοινωνία στους οικισμούς τους και ζήτησαν αυτοκίνητα από την "Πάουερ" για να εξυπηρετηθεί πληθυσμός 40.000 συνολικά ανθρώπων

'Υδρευση του συνοικισμού

Στην ''ουρά'' για το νερό !

Τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής τους οι Καισαριανιώτες έπαιρναν νερό από το λεγόμενο Βρυσάκι ήταν μια βρύση επί της σημερινής οδού Φορμίωνος, στο ύψος του ξενοδοχείου Κάραβελ, απ' όπου μεταφέρανε το νερό με τα δοχεία. Η ονομασία της περιοχής πήρε το όνομα από το "Βρυσάκι". Επίσης, στην περιοχή πίσω από το Χίλτον, είχαν τοποθετήσει μια "τρόμπα" η οποία έστελνε νερό σ' ένα ντεπόζιτο που βρισκόταν στην οδό "Δύο αδέλφια" (Μ. Καραολή) του συνοικισμού.Στο τέλος της δεκαετίας, το 1929-1930, τοποθετήθηκαν κάποιες βρύσες σε δημόσιους χώρους και σε ελάχιστα σπίτια.

============================

H οριστική εγκατάσταση των προσφύγων στην Kαισαριανή

Αρκετούς μήνες μετά την πρώτη εγκατάσταση των προσφύγων ξεκίνησαν κάποιες οργανωμένες προσπάθειες από το κράτος.Με την επιλογή αυτή της Καισαριανής αρχίζει η πρώτη οικιστική φάση στην πόλη που φθάνει μέχρι το 1935. Συγκεκριμένα, το Μάιο του 1923, ξεκίνησαν οι εργασίες στην Καισαριανή, οι οποίες περιελάμβαναν την κατασκευή 500 ξύλινων παραπηγμάτων και 1.000 πλινθόκτιστων δωματίων. Η κατασκευή αυτή ήταν προσαρμοσμένη σ' αυτή των τετραγώνων. Συγκεκριμένα, κάθε 10 ή 12 σπίτια αποτελούσαν ένα τετράγωνο. Στο κέντρο κάθε τετραγώνου, που ήταν ένα είδος αυλείου χώρου, βρίσκονταν οι κοινές τουαλέτες.Δυο σημαντικές καισαριανιώτισσες η "ιέρεια" της παραδοσιακής μας μουσικής Δόμνα Σαμίου και η συγγραφέας Δέσποινα Φωτεινού περιγράφουν τις άθλιες συνθήκες ζωής όπως τις βίωσαν σε διαφορετικά χρόνια και από διαφορετική οπτική γωνιά. Τα πλινθόκτιστα, όπως προαναφέρθηκε, ήταν ο βασικό τρόπος κατασκευής οικιών για τους πρόσφυγες τα μικρά αυτά κτίσματα, που ήταν κατασκευασμένα από πλίνθους, ήταν ατελή και επέτρεψαν μια ευελιξία στις ατομικές επεμβάσεις των χρηστών. Παράλληλα με τον τύπο αυτό κατοικίας, κτίζονται και οι προσφυγικές πολυκατοικίες, στα τέλη της δεκαετίας του 1920, διώροφες με παρόμοια διάταξη μέσα στο τετράγωνο.Σε κάθε νοικοκυριό αναλογούσε μια επιφάνεια 36 τ.μ. περίπου. Οι κατοικίες αυτές επεκτείνονταν κατά μήκος του παλιού στρατιωτικού δρόμου, στον οποίο θα αναπτυχθεί η Καισαριανή και μέχρι την πλατεία και κατόπιν μέχρι το δημοτικό σχολείο Βενιζέλου. Αργότερα, κατασκευάσθηκαν και τριώφορες πολυκατοικίες.

Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατούσε στο συνοικισμό ήταν ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Ακρόπολις" στις 14 Σεπτεμβρίου 1929. Η εφημερίδα, με αφορμή την επίσκεψη του Δημάρχου Αθηναίων Σπ. Μερκούρη στο συνοικισμό έγραφε: "Ο Δήμαρχος διεπίστωσε δε ότι η κατάστασις, υπό την οποίαν διαβιούν οι κάτοικοι τούτου του οικισμού, είναι αυτόχρημα τραγική. Το νερό, το οποίο διανέμεται εις τους κατοίκους, ανήρχετο μέχρι προ ολίγου καιρού εις 10 μόνο κυβικά μέτρα, τελευταίως δε ήρχισεν και αυτό να καταλίσκεται από τους εργολάβους, οι οποίοι κτίζουν νέας οικοδομάς. Τραγικώτερον, όμως παρουσιάζεται το ζήτημα των αποχωρητηρίων του συνοικισμού, τα οποία είναι ξύλινες παράγκες με ξύλινα πατώματα, κάτωθι των οποίων υπάρχουν ανοικτοί βόθροι. Αι εστίαι αυταί ακαθαρσίας όχι μόνον μολύνουν με τα αναθυμιάσεις των ολόκληρον τον συνοικισμόν, αλλά και αποτελούν παγίδας διά τους εισερχομένους εντός αυτών, λόγω του σαθρού των πατωμάτων. Τα περισσεύματα δε των βόθρων, μη έχοντα άλλοθεν διέξοδον εκχύνονται εις τας οδούς".

ΠΗΓΗ:http://hellas.teipir.gr/

Η εγκατάσταση των προσφύγων στην Kαισαριανή

Ανάμεσα στις περιοχές τις Αττικής που εγκαταστάθηκαν οι Μικρασιάτες πρόσφυγες ήταν και η Καισαριανή. Στη περιοχή αυτή εγκαταστάθηκαν στα τέλη του 1922 (σύμφωνα με κάποιες ανεπιβεβαίωτες μαρτυρίες) κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, ελάχιστες οικογένειες Mικρασιατών που έστησαν τις σκηνές τους κοντά στο Nοσοκομείο Λοιμοδών Nοσημάτων "Συγγρού" (απέναντι από το σημείο που βρίσκεται σήμερα το ξενοδοχείο Caravel) για να βρίσκονται κοντά στους συγγενείς τους - κυρίως γυναίκες - θύματα της θηριωδίας των Tούρκων που είχαν προσβληθεί μετά από βιασμούς από λοιμώδη νοσήματα. Για το λόγο αυτό και η περιοχή ονομάστηκε αρχικά "Συνοικισμός Συγγρού".Mέσα σε ελάχιστους μήνες - στις αρχές του 1923 - η πολιτεία εγκατέστησε σταδιακά 8.000 περίπου πρόσφυγες κυρίως από τα παράλια της Μ. Ασίας. (Περισσότερες πληροφορίες για το θέμα αυτό στη σελίδα σχετικά με το Kέντρο Mικρασιατικού Πολιτισμού)

H Kαισαριανή πριν την εγκατάσταση των προσφύγων...

Η εικόνα της περιοχής, που αργότερα ιδρύθηκε ο Δήμος Kαισαριανής, στους πρόποδες του Yμηττού λίγα χρόνια πριν την εγκατάσταση των προσφύγων δεν ήταν ιδιαίτερα θελκτική για κατοικία και ίδρυση συνοικισμού. Η τοποθεσία ήταν βραχώδης, δασώδης και ερημική τη διέσχιζε δε ο Ηριδανός, ο οποίος χυνόταν στον ποταμό Ιλισσό, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα την άφθονη βλάστηση και την πλούσια πανίδα. Ιδιαίτερα κατατοπιστικό είναι το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη το "Θαύμα της Καισαριανής" που εκδόθηκε το 1901. Στο διήγημα αυτό ο Παπαδιαμάντης, αναφερόμενος στη λαϊκή δοξασία για το θαυματουργό νερό των πηγών του Υμηττού έγραφε : "Ήταν μια σπηλιά ωραία, στον βράχο τον θεόρατο, με χρώμα σταχτερό, που έσταζε δροσιές ολόγυρα. Μοσχοβολούσε ο τόπος από θυμάρια, σχοίνους και αγριοδυόσμους. Κόσμος ένα πλήθος, γυναίκες ένα σωρό, άντρες πολλοί και παιδιά ένα μελίσσι, άλλοι ορθοί, άλλοι καθισμένοι, μερικοί άρρωστοι από διάφορες ασθένειες, μισεροί και σακατεμένοι, βρίσκονταν εκεί και έκαναν το σταυρό τους. Το νερό ήταν δροσερό, γλυκό νερό, αγίασμα. Είχε μια μοσχοβολιά, που δεν ξαναέγινε…".

Η εικόνα αυτή της περιοχής, όπως ήταν φυσικό, παρακολουθούσε και τους ελάχιστους κατοίκους της. Στην απογραφή του 1920, όπου η Καισαριανή αναγνωρίστηκε ως οικισμός της Αθήνας, ο πληθυσμός της, σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, έφθανε μόλις τα… 11 άτομα. Η κύρια ασχολία των κατοίκων αυτών ήταν η κτηνοτροφία. Απ' ό,τι φαίνεται οι κάτοικοι αυτοί δεν ήταν μόνιμοι στην περιοχή, αλλά διέθεταν προσωρινά καταλύματα και κατέφευγαν σ' αυτά ανάλογα με τις εργασίες τους. Ο μοναδικός μόνιμος κάτοικος της περιοχής που αναφέρεται ήταν ο μακεδονομάχος οπλαρχηγός Έξαρχος, ο οποίος είχε την κατοικία του κοντά στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το ξενοδοχείο "Κάραβελ".

Η περιοχή της Καισαριανής από το 1917 χαρακτηρίστηκε αναδασωτέα. Η απόφαση, όμως, αυτή δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί ποτέ, καθώς η Μικρασιατική τραγωδία του 1922 προκάλεσε το τεράστιο κύμα προσφύγων, μέρος του οποίου δημιούργησε συνοικισμούς στις αναδασωτέες αυτές εκτάσεις. Η περιοχή της Καισαριανής - που δεν ήταν βοσκότοπος -χρησιμοποιούνταν, κατά κύριο λόγο, από το στρατό, αλλά εξυπηρετούσε και ανάγκες του κράτους. Συγκεκριμένα, στην περιοχή Αγ. Νικολάου υπήρχαν αποθήκες υλικού πολέμου και τρεις κρατικές φαρμακαποθήκες στην ίδια περιοχή, επίσης, ήταν οι στάβλοι για τα άλογα της ανακτορικής φρουράς. Το νοσοκομείο Συγγρού, το οποίο ήταν δωρεά του Ανδρέα Συγγρού, συμπλήρωνε την εικόνα της περιοχής. Το νοσοκομείο αυτό αποπερατώθηκε το 1909 και χρησίμευε για τη θεραπεία απόρων που έπασχαν από αφροδίσια νοσήματα. Στην επάνω πλευρά της Καισαριανής, προς το μοναστήρι, ήταν εγκατεστημένη η στρατιωτική μονάδα του χημικού πολέμου, ενώ στην περιοχή του Βλητικού σταθμού (στο ύψος του σημερινού νεκροταφείου) υπήρχαν στρατώνες. 

Ιστορία της Καισαριανής

 Ιστορία

Η Καισαριανή είναι μια από τις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας, βρίσκεται 3 χλμ. ανατολικά του κέντρου των Αθηνών, σε 130 μέτρα υψόμετρο, στις ΒΔ πλαγιές του Υμηττού. Συνορεύει βόρεια με τους Δήμους Ζωγράφου και Αθηναίων, ανατολικά με τον Υμηττό, νότια με το Δήμο Βύρωνος και Αθηναίων (Παγκράτι) και δυτικά πάλι με το Δήμο Αθηναίων. Η συνολική έκταση του Δήμου Καισαριανής, σήμερα, είναι 8.500 περίπου στρέμματα, από τα οποία τα 7.500 είναι ορεινή περιοχή και πράσινο και τα 1.000 κατοικημένοι και κοινόχρηστοι χώροι. Η πραγματική κατοικήσιμη έκταση είναι 780 περίπου στρέμματα. Η Καισαριανή έχει σχήμα τριγωνικό και καλή ρυμοτομία, με βάση την κεντρική λεωφόρο και τις άλλες οριζόντιες και κάθετες οδούς προς αυτή. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με την απογραφή του 2001, ήταν 26.419 άνθρωποι.

Η Καισαριανή κατοικήθηκε από τους πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα μετά τον μικρασιατικό πόλεμο το 1922. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονταν από την Σμύρνη και τα γύρω χωριά όπως τα Βουρλά.

Μια θλιβερή σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας γράφτηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής, που υπήρξε τόπος εκτελέσεων Ελλήνων κατά τη Γερμανική Κατοχή. Την 1η Μαΐου του1944, 200 Έλληνες αγωνιστές (200 της Καισαριανής) εκτελέστηκαν από τα στρατεύματα κατοχής, ως εκδίκηση για το θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού, που έχασε τη ζωή του σε μάχη με τους αντάρτες, στους Μολάους Λακωνίας. Στο σημείο έχει αναρτηθεί μνημείο.

Τη νύχτα της 16ης προς 17η Ιουνίου 1944, 10 άνδρες της ΕΠΟΝ και αντάρτες του ΕΛΑΣ έχασαν τη ζωή τους σε ενέδρα που τους είχαν στήσει οι κατακτητές, στο χώρο της Μονής Καισαριανής, εκεί που είχαν ταμπουρωθεί.